shape

Persoonlijk pestverhaal Hanneke

Hanneke 04 juli 2022

Dit is het waargebeurde pestverhaal van Hanneke. Door haar zelf geschreven en ingestuurd naar de Week Tegen Pesten omdat zij met haar verhaal meer aandacht wil vragen voor pesten.

Ervaringsverhaal

Ik kom uit een klein dorp in Brabant. Mijn ouders hadden een boerderij net buiten het dorp. Hierdoor speelde ik weinig op de speelveldjes in het dorp en hoorde ik er dus niet echt bij. Ik had moeite met vriendjes maken, want het buitenspelen was iets wat spontaan na school gebeurde. De andere kinderen hoefden maar naar buiten te lopen en ze waren op een speelveld. Ik moest daarvoor altijd met iemand afspreken. 

Ik was groter en steviger dan het gemiddelde kind, dus dat was een reden voor anderen om mij als doelwit te nemen. Vaak beet ik wel van me af, maar dat was niet altijd makkelijk. Als ik huilend thuiskwam, kreeg ik altijd te horen:

“Rug recht, laat je niet kleinkrijgen”. Dus ik worstelde door.

In mijn dorp had je ook Jong Nederland, een soort scouting. Er is een hele specifieke herinnering die mij is bijgebleven van kamp. Want ik werd niet alleen door de kinderen gepest; ook de leiding deed mee. Aan het eind van het kamp werden de gevonden voorwerpen bij elkaar gelegd en de leiding liet dan alles één voor één zien en als iets van jou was, kon je het komen halen. Toen ze bij een korte broek van mij kwamen, werd deze breeduit omhooggehouden. Ik weet zeker dat ze wisten dat die broek van mij was, maar ze moesten even extra benadrukken dat het een grote broek was. Er werd smakelijk gelachen toen ik op stond om de broek op te halen. Ik was toen denk ik 11 jaar. Ik ben daarna de tent uitgerend en ik heb gruwelijk gehuild. Dit was uiteraard niet het enige voorval, maar deze staat echt nog steeds op mijn netvlies.

Het pesten ging door op de middelbare school; het heeft mij getekend voor het leven. Bijna 3 jaar geleden, na een burn-out, ben ik in behandeling gegaan voor een eetstoornis. Hierin heb ik veel problemen aangepakt. Ik kan er nu beter mee omgaan, maar het blijft me nog steeds achtervolgen.

Twee jaar geleden werd ik mentor van een 4 kader klas. Hierin zat ook een meisje uit mijn oude dorp. Tijdens de kennismakingsavond met de ouders zaten daar twee leden van de leiding die mij toen zo voor schut hebben gezet. Alles kwam in alle hevigheid weer terug.

Ik heb de ouders nog een aantal keren tegenover me gehad tijdens gesprekken, maar ik heb er nooit iets over durven zeggen.