shape

Persoonlijk Pestverhaal Luc

Luc Pelzer 16 juni 2022

Dit is het waargebeurde pestverhaal van Luc. Door hem zelf geschreven en ingestuurd naar de Week Tegen Pesten omdat hij met zijn verhaal meer aandacht wil vragen voor pesten.

Ervaringsverhaal

Een kind komt bij je en vertelt dat het wordt gepest. Dag in, dag uit is het hetzelfde liedje: schoppen, slaan, knijpen, duwen, trekken, uitschelden en nog veel meer.
Wat doe je dan? 

De juffrouw van groep 3 deed het af als grapjes, “kinder kattenkwaad”. De eerste keren lachte ik zelf hard mee maar al snel merkte ik dat ik het echt niet leuk vond. Ik zei er iets van, kreeg een klap en een duw.

Ik kreeg het advies om me er niks van aan te trekken. Ik was 6 jaar…

De juffrouw van groep 4 nam het wel voor me op waardoor het dat jaar wat minder was. Ze luisterde naar me toen ik in tranen voor haar stond en vertelde dat ik weer eens was geslagen en uitgescholden. Samen vertelden we het tegen mijn ouders en er volgde een gesprek met de directeur. Hij stelde ons gerust door er beter op toe te zien. Helaas heb ik nooit iets van zijn acties gemerkt…

De leerkrachten van groep 5 en 7 deden er niks tegen en maakte zelfs opmerkingen naar mij toe. Als ik huilend voor hen stond vertelden ze me dat ik stil moest zijn en op mijn plek moest gaan zitten. Ik moest me niet zo aanstellen, terwijl ik 3 minuten geleden nog dood werd gewenst door een groep van acht Pesters. Ik kreeg straf als ik te veel lawaai maakte en onder de les hoorde ik allerlei opmerkingen. Als ik wat van zei kreeg ik klappen of werd stiekem geknepen door de pesters.

Elk jaar ging ik met dezelfde klas mee over. De pesters dus ook. En omdat ik niks terug durfde te doen was ik een makkelijk doelwit. Er waren een of twee pesters, de rest waren meelopers.

Ik had niet echt iemand die het voor me opnam. Voor mijn gevoel stond ik er helemaal alleen voor. Ik voelde me niet veilig, niet gehoord en niet begrepen.

Het pesten begon toen ik 6 was, stopte ongeveer op mijn 15e waarna nog 4 jaar in de persoonlijke sfeer. Nu begrijp ik dat elke docent zijn eigen aanpak heeft, en toen waren er nog nauwelijks anti-pest protocollen of een anti-pest coördinator.

Sindsdien heb ik me verdiept in de anti-pest week en mag op een aantal basisscholen mijn ervaringen delen. Kinderen vergelijken mijn verhaal vaak met dat van Carrie Slee – Spijt.

In mijn jeugdjaren was er gelukkig nog geen social media. Daar vertel ik ook over in mijn verhaal. Social media kan heel leuk zijn maar ik wijs de kinderen ook op de gevaren ervan. Een online opmerking is snel gemaakt zonder dat de emotie zichtbaar is.

In mijn tijd had ik gehoopt dat er serieuze gesprekken kwamen met de ouders van de pesters. Zodat het zou stoppen of op z’n minst minder erg werd.

Mijn tips voor docenten zijn:

  • Neem het verhaal van een kind altijd serieus, doe het niet af als ‘het is maar een grapje’
  • Elk kind heeft zijn/haar eigen grens, maar niet elk kind durft de grens aan te geven
  • Ga gesprekken aan met ouders van beide partijen en ik weet: dat is vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Maar dat kan net het verschil maken.

Luc heeft een boek geschreven over hoe plotseling ziek zijn, zijn leven beheerst, en wat zijn pestverleden voor rol hierbij heeft: “Het is niet alleen een hernia…”.